នៅក្រោមការធ្លាក់ព្រិល និងសីតណ្ហភាព -១៥អង្សា នៃសិសិររដូវ កណ្ដាលរដ្ឋធានីម៉ូស្គូ នៃសហភាពសាធារណរដ្ឋសង្គមនិយមសូវៀត ក្នុងឆ្នាំ១៩៩០ បុរសម្នាក់ដែលកំពុងឈរ«តម្រង់ជួរ» ដើម្បីទិញនំប័ង បានសំដែងការធុញទ្រាន់ មុននឹងរអ៊ូទៅកាន់បុរសអ្នកជិតខាង ដែលឈរនៅខាងក្រោយខ្លួន៖
– ខ្ញុំឈរនៅទីនេះ តាំងពីមួយម៉ោងហើយ… តែមិនឃើញកម្រើកអី ប៉ុន្មានសោះ!
មួយសន្ទុះក្រោយមក បុរសរូបនោះ បាននិយាយទៀតថា៖
– តើអ្នកឯងអាចជួយមើលកន្លែងរបស់ខ្ញុំ ជំនួសខ្ញុំមួយភ្លែតបានឬទេ?
– អូ អ្នកឯងត្រូវការ ទៅដោះទុក្ខឬ?
– មិនមែនទេ! ខ្ញុំចង់ទៅទាត់សមមិត្តអគ្គលេខាមជ្ឈឹមបក្សមួយជើង ព្រោះគ្រាន់តែបញ្ហានំប័ងមួយ ដោះស្រាយមិនចេញ។
បុរសបានដើរចេញទៅ… តែប៉ុន្មាននាទីក្រោយមក បុរសបានត្រឡប់មកវិញ ជាមួយទឹកមុខមាំ។ បុរសអ្នកជិតខាង បានសួរឡើងថា៖
– យ៉ាងម៉េចទៅ បានទាត់សមមិត្តអគ្គលេខារួចហើយ មែនទេ? ប្រហែលជាអ្នកឯង បានធូរចិត្តហើយ។
– ទេ ខ្ញុំកាន់តែមួរម៉ៅ…
– ហេតុអ្វី? ព្រោះមាននគរបាល នៅឈរយាមជុំវិញ និងហាមមិនឲ្យអ្នកឯង ចូលទៅទាត់សមមិត្តអគ្គលេខាឬ?
– ទេ! ខ្ញុំកាន់តែមួរម៉ៅ ព្រោះនៅខាងមុខការិយាល័យ របស់សមមិត្តអគ្គលេខា មានការតម្រង់ជួរ រង់ចាំចូលទាត់សមមិត្តអគ្គលេខា វែងជាងនេះ១០ដង!
– … !!!
