ចាប់យកសណ្ដែកខៀវមួយកញ្ចប់ រួមនឹងគ្រាប់សាគូ ខ្ទិះដូង និងស្កអំពៅចេញមក ខ្ញុំបាននិយាយ ដោយ«បំណងល្អ»ទៅកាន់កូនប្រុស ថា៖
កូនប្រុសងក់ក្បាលតប៖
ពាក្យ«អឺហឹស»របស់កូនខ្មែរ ដែលកើតនៅស្រុកបារាំង និងដែលរៀននៅក្នុងសាលាបារាំង គឺមានន័យថា អូអញ្ចឹងផងឬ។ ខ្ញុំយល់ពីទម្លាប់របស់ពួកវា ទាំងកូនគេទាំងកូនខ្ញុំ ដែលត្រូវតែមានចរិត តាមសង្គមបារាំង។
ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនចង់ឲ្យវាភ្លេចខ្លួនថា ខ្លួនវាកើតចេញពីឪពុកម្ដាយជាខ្មែរ ឬហៅម្យ៉ាងទៀតថា វាមានដើមកំណើតជាខ្មែរ នោះទេ។ អញ្ចឹងហើយ ទើបខ្ញុំតែងតំណាលរឿង ពីស្រុកទេស កន្លែងសប្បាយៗ ល្អៗ… ជាពិសេសគឺនិយាយជាមួយវា ជាភាសាខ្មែរ ដើម្បីឲ្យវាស្គាល់ភាសាដើមរបស់វា។ តែបើនិយាយខ្មែរមួយឃ្លា ខ្ញុំក៏ត្រូវពន្យល់វា ជាភាសាបារាំងមួយឃ្លាវិញដែរ។ គឺមិនជាស្រួលប៉ុន្មានទេ។
ខ្ញុំងាកមករឿងសណ្ដែកខៀវ បន្តទៀតថា៖
កូនប្រុសខ្ញុំងក់ក្បាលតប៖
ដោយសម្លឹងមើលកូនប្រុស កំពុងជក់ចិត្តនឹងការរៀបរាប់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំគ្មានជម្រើសថា នឹងត្រូវឈប់ការរៀបរាប់របស់ខ្ញុំនេះ នៅពេលនេះទេ។ ខ្ញុំបន្តថា៖
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចាក់សណ្ដែកខៀវ ក្នុងឆ្នាំងហើយលាងវា ដោយទឹកបីរួច ទើបយកវាទៅដាំនៅលើចង្ក្រាន។ ខ្ញុំធ្វើបណ្ដើរ តែមិនភ្លេចងាកមកពន្យល់កូនបណ្ដើរ ទេថា៖
រង់ចាំរហូតលុះត្រាសណ្ដែក ត្រូវបានរំងាស់ អស់ច្រើននាទី ខ្ញុំត្រឡប់មកវិញ ហើយបន្តភាគនិទានរឿងសណ្ដែកនេះ ជាមួយកូនប្រុសថា៖
ខ្ញុំរៀបចំតុ កៅអី ដាក់ចានបង្អែម ស្លាព្រាតូច ដើម្បីយើងអាចទទួលទានបង្អែមដ៏ពិសេស កម្រមាននៅបារាំង។ កូនប្រុសខ្ញុំ ក៏វាបានមកអង្គុយ រង់ចាំភ្លក្សបង្អែមដ៏ពិសេស ស្នាដៃឪពុកផ្ទាល់នេះដែរ។ ខ្ញុំត្រូវទុកបង្អែមនេះ ឲ្យត្រជាក់មែនទែន ព្រោះក្មេងមិនអាចញ៉ាំរបស់ណា ដែលមានកម្ដៅក្ដៅបានទេ។
លុះដល់ដំណាក់កាលក្ដៅអ៊ុនៗ ខ្ញុំដួសដាក់ក្នុងកូនចានឲ្យកូន និងប្រាប់វាថា អាចញ៉ាំបានហើយ ដោយសង្ឃឹមថា «បំណងល្អ»របស់ខ្ញុំ នឹងទទួលបានផ្លែផ្កាមកវិញ។ វាដាក់មួយម៉ាត់ចូលក្នុងមាត់ ស្រាប់តែវាខ្ជាក់ចេញមកវិញ ហើយឧទានឡើង ជាភាសាបារាំងថា៖