បើទោះបីជាព្រឹត្តិការណ៍គប់គ្រាប់បែក កាលពីថ្ងៃទី៣០ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩៧ នៅមុខអតីត មន្ទីររដ្ឋសភា បានកន្លងអស់១៧ឆ្នាំហើយ ក៏មែនពិត តែ«ការឈឺចាប់ ការស្វែងរកយុត្តិធម៌ និងការបន្សល់ នូវស្នាមរបួស» នៅតែជាការចងចាំ របស់ជនរងគ្រោះ ដែលរួចរស់ជីវិត ពីព្រិត្តិការណ៍នោះ។
ខាងក្រោមនេះ ជាកិច្ចសម្ភាសរបស់ទស្សនាវដ្ដី មនោរម្យ.អាំងហ្វូ ជាមួយ អ្នកស្រី ពៅ ស៊ីនួន អតីតកម្មការិនី ដែលគ្រាន់តែចូលរួម ក្នុងបាតុកម្មនាពេលនោះ តែប្រែក្លាយជាជនរងគ្រោះ នឹងសោកនាដកម្មយ៉ាងរង្គាល។
«ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបានទេ ១៦ឆ្នាំហើយ តាំងពីខ្ញុំនៅលីវ ឥឡូវកូនអាយុបាន១៤ឆ្នាំហើយ (…) ហើយខ្ញុំជិះមកធ្វើការ កាត់តាមហ្នឹង ខ្ញុំតែងតែនឹកឃើញមុខរដ្ឋសភា មានព្រឹត្តិការណ៍គប់គ្រាប់បែក។»
អ្នកស្រី ពៅ ស៊ីនួន ជាជនរងគ្រោះម្នាក់ ពីក្នុងចំណោមជនរងគ្រោះ ជាច្រើននាក់ផ្សេងទៀត នៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ នៃការវាយប្រហារ ដោយគ្រាប់បែកដៃចំនួន ៤ គ្រាប់ ទៅលើបាតុកម្ម ដែលដឹកនាំដោយ លោកសម រង្ស៊ី កាលពីថ្ងៃទី៣០ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩៧ ។
បាតុកររួចជីវិតរូបនេះ បានរៀបរាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍ថ្ងៃនោះ ទាក់ទងនឹងរបួសត្រង់ជើងឆ្វេង និងអំបែងគ្រាប់បែកបីដុំ នៅក្នុងជើងទាំងពីរ ដូច្នេះថា៖
«ដល់ខែត្រជាក់ វាចាប់ផ្តើមធ្វើទុក្ខខ្លាំង ខ្ញុំអត់មានលទ្ធភាព ក្នុងការវះចេញទេ ដោយសារឪខ្ញុំឯណោះ ក៏អត់មានលទ្ធភាព វះ។ បើខ្ញុំវះវាបាន ប៉ុន្តែទីមួយវាប៉ះពាល់ពេលខ្ញុំធ្វើការ ពេលដែលខ្ញុំវះ ខ្ញុំត្រូវចំណាយពេលយូរ ហើយពីមុនមក អំបែងហ្នឹងវាអត់អណ្តែងទេ តែឥលូវវាអណ្តែត ហើយណាមួយវាសំខាន់ដែរ វាចំត្រយ៉ូងចេក ពេលដែលវះទៅ វាអាចប៉ះពាល់ ដល់សរសៃរ។»
ព្រឹត្តិការណ៍ដ៏រន្ធត់ ក៏បានធ្វើឲ្យអ្នកស្រី មានរបួសប៉ះពាល់ ដល់ក្បាលបន្តិចដែរ ដោយសារតែពេលដួល អ្នកស្រីបានបោកក្បាលទៅនឹងថ្ម តែវាមិនធ្ងន់ធ្ងរដូចជើងទេ។
ស្ថិតក្នុងវ័យ៣៥ឆ្នាំ និងជាបុគ្គលិកចុងភៅ នៅភោជនីដ្ឋានមួយនៅភ្នំពេញ អ្នកស្រី ពៅ ស៊ីនួន បានរៀបរាប់បន្តថា ទោះបីជាអ្នកស្រីមិនបានចេញ ទៅក្រៅប្រទេស ដូចជាជនរងគ្រោះមួយចំនួន ប៉ុន្តែវាអាចជារឿងមួយ ដែលអ្នកស្រីសំណាងជាងគេ ក្នុងចំណោមជនរងគ្រោះ នៅស្រុកខ្មែរ។ អ្នកស្រីបន្តថា៖
«សំណាង ដោយសារខ្ញុំស្គាល់ ជនជាតិអូស្រ្តាលីម្នាក់ គាត់តែងតែមើលយើង ជួយយើង ហើយគាត់ចុះកាសែតចុះអីទៅ គេជួយ ផ្តល់លុយ។ (…) កាលហ្នឹង ខ្ញុំទុកដល់ជើងរលួយ ដោយសារខ្ញុំគ្មានលុយ តែគាត់យកខ្ញុំទៅវះកាត់ភ្លាមៗ។ កាលមុនជើងខ្ញុំខើច អញ្ចឹងខ្ញុំត្រូវពាក់ស្បែកជើងកល់ ដល់ពេលរៀនដើរយូទៅៗ ម៉ាស្សាយូៗទៅវាទាញ បានគ្រាន់រៀងស្មើរជាមុន។ ឥឡូវ ក៏ដកកល់ជើងចេញទៅ។»
បើទោះអ្នកស្រី ធ្លាប់ទទួលរងរបួស ស្ទើរផុតជីវិតក៏ដោយ អតីតកម្មការិនីរូបនេះ បានប្រាប់ថា អ្នកស្រីមិនបានដាក់ ពាក្យបណ្តឹងនោះទេ។ អ្នកស្រីបានពន្យល់ ពីមូលហេតុដូច្នេះថា៖
«ដោយសារតែឥឡូវ ស្រុកទេសយើងមិនស្រួល ហើយវាចេះតែអាញ៉េអាញ៉ៃ មិនដឹងទៅពឹងពាក់អ្នកណា អោយជួយ ទៅពឹងមេបក្ស គាត់មិននៅកន្លែង គាត់តែងតែចេញទៅក្រៅ។ វាពិបាកដែរ ខ្ញុំដូចជាអស់ជំនឿ មិនដឹងដាក់ពាក្យប្តឹងនៅឯណា ណាមួយដូចយើងដឹងហើយ យើងមិនអាចជឿជាក់ ទៅលើប្រព័ន្ធតុលាការបាន។»
ចំពោះសំនួរ អំពីភាពជឿជាក់ ទៅលើរដ្ឋាភិបាល ក្នុងការស្វែងជនប្រព្រឹត្ត មកដាក់ទោសទណ្ឌនោះ អ្នកស្រី ពៅ ស៊ីនួន បានបង្ហាញអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹមថា៖
«វាដូចអស់សង្ឃឹម យើងមិនអាចជឿជាក់ ព្រោះអីវាកន្លងមក យើងដឹងហើយ វាមានបញ្ហាជាច្រើន តាំងពីប្រធានសហជីព ជា វិជ្ជា ត្រូវគេបាញ់ ក៏រកឃាតករអត់ឃើញ អ្នកតវ៉ាតម្លើងប្រាក់ខែ ត្រូវបានសម្លាប់ វាមានរឿងគ្រប់បែបយ៉ាង។ អញ្ចឹងអោយយើងទៅជឿជាក់ ទៅលើរដ្ឋាភិបាលម៉េចកើត បើឥឡូវរិតតែគាបសង្កត់ ជាងមុនទៀត។»
គួររម្លឹកថា កាលពីថ្ងៃទី៣០ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩៧ មានជនរងគ្រោះ១៦នាក់បានស្លាប់ និងជាង១៥០នាក់រងរបួស ក្រោយពីជនមិនស្គាល់មុខ បានគប់គ្រាប់បែកយ៉ាងតិច ៣គ្រាប់ចូលហ្វូងបាតុករ ដែលដឹកនាំដោយ លោក សម រង្ស៊ី ដែលកាលនោះ ជាប្រធានគណបក្សសមរង្ស៊ី។
បាតុកម្មនោះ ធ្វើឡើងក្នុងគោលបំណង ជំរុញឲ្យមានកំណែទម្រង់ ប្រព័ន្ធយុត្តិធម៌ និងទាមទារដំឡើងប្រាក់ឈ្នួល ដល់កម្មកររោងចក្រកាត់ដេរ នៅមុខអតីតមន្ទីររដ្ឋសភា។ រហូតមកដល់ពេលនេះ មានរយៈពេលជាង១៧ឆ្នាំហើយ តែសមត្ថកិច្ចរបស់កម្ពុជា នៅតែមិនទាន់អាចវែកមុខ ជនល្មើស និងមេខ្លោង យកមកផ្តន្ទាទោសបាននៅឡើយ៕