ជារៀងរាល់ព្រឹក បញ្ហាដដែលៗ បានកើតឡើង៖ នាង ជឺនី ហ្សីបស៊ី (Jenny Gibsy) ដែលមានអាយុទើបនឹង២០ឆ្នាំ បាន​ភ្លេចបាត់អស់រលីង នូវអ្វីដែលនាងបានធ្វើ ពីម្សិលម៉ិញ ឬក្នុងពេលកន្លងមក។ សារព័ត៌មាន «Daily Mirror» បានស្រង់​សម្ដីយុវតីវ័យក្មេង មករៀបរាប់ថា៖ «ហេតុការណ៍ បានកើតឡើង នៅខែវិច្ឆិកាឆ្នាំទៅម៉ិញ។ ខ្ញុំបានដួល នៅពេល​កំពុង​ធ្វើ​ការងារ។ ថៅកែរបស់ខ្ញុំ បានហៅឡានពេទ្យ មកយកខ្ញុំទៅ ហើយខ្ញុំបានសន្លប់លែងដឹងខ្លួន អស់រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ។»

គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលការពិនិត្យអាការៈ បានចេញលទ្ធផលមកថា នាង ជឺនី បានឈឺជំងឺ ភ្លេចការចងចាំ ដ៏កម្រមួយ ហើយជើងទាំងគូរបស់នាង កម្រើកលែងកើត។ នាងនិយាយទៀតថា៖ «ខ្ញុំក៏បានរងគ្រោះ នឹងជំងឺគាំងដំណើរការខួរក្បាល ដែលបញ្ចេញជារូបរាង កន្ត្រាក់ដៃជើង ចំនួនពីរដង ក្នុងមួយសប្ដាហ៍។ ទាំងអស់នេះ ធ្វើឲ្យខ្ញុំបាត់ការចងចាំ»។

ហើយជារឿយៗណាស់ ដែលនាង បានភ្ញាក់ពីដំណេកឡើង នៅពេលព្រឹក ហើយនាងមិនបាននឹកឃើញ ពីរឿងអ្វីៗក្នុង​ពេលកន្លងមកសូម្បីតែបន្ដិច បើទោះជា សង្សាបណ្ដូលចិត្តរបស់នាង ឈ្មោះ ស្ទូអាត៍ (Stuart) ដែលនាងមានទំនាក់ទំនង តាំងពី៣ឆ្នាំមកហើយ នោះក៏ដោយ។ បញ្ហានៃខួរក្បាលរបស់នាង បានជំរុញឲ្យនាងបោះបង់ចោល នូវការសិក្សា ដែល​នាងកំពុងរៀន នៅសកលវិទ្យាល័យ «Nottingham Trent»។ នាងបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំភ្ញាក់ឡើង សឹងតែរាល់ព្រឹក ដោយ​មិនចាំពីអ្វីៗក្នុងពេលកន្លងមក មិនចាំថា ខ្ញុំជានរណា ឬនរណាខ្លះ ជាមនុស្សជិតដិតនឹងខ្ញុំ នោះឡើយ»។

ការសិក្សារបស់នាង អាចបាត់បង់ទៅបាន តែនាងមិនចង់បាត់បង់ សេចក្ដីស្នេហារបស់នាង ដែលបានជួយនាង ឲ្យ​​មាន​រស្មីជីវិត នៅរៀងរាល់ពេល ដែលនាងបាននឹកឃើញឡើងវិញនោះឡើយ។ អញ្ចឹងហើយ នាងមានគំនិតមួយឡើង៖ បង្កើត​សៀវភៅ រូបថតអនុស្សាវរីយ៍មួយ ហើយនាងបានបិតរូបថត សំបុត្ររថភ្លើង ឬសំបុត្រការប្រគុំតន្ត្រី... ឬរាល់អ្វីទៀត ដែល​នាង​ធ្លាប់សាង ជាមួយ ស្ទូអាត៍ បុរសកំពូលស្នេហ៍របស់នាង។

នៅពេលដែលនាងភ្លេច នូវរាល់អ្វីៗ បុរសជាសង្សាក៏បានជួយយកសៀវភៅនេះ មកឲ្យនាងដែរ ដោយក្ដីសង្ឃឹម​របស់នាយ ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យ ជឺនី នឹកឃើញឡើងវិញ។ ស្ទូអាត៍ បានថ្លែងឡើងថា៖ «ជារឿងងាយម្យ៉ាងដែរ។ បើគ្មាន​សៀវភៅ​នេះទេ ជឺនី បានប្រើពេលច្រើនណាស់ ដើម្បីរំលឹករឿងចាស់ឡើងវិញអំពីខ្ញុំ និងធ្វើឲ្យនាង ខឹងមួម៉ៅ កាន់តែ​ខ្លាំង​ឡើង។»

នៅពេលនេះ នាង ជឺនី កំពុងព្យាយាមលួងលោមខ្លួននាង ពីបញ្ហាដែលកើតឡើង ចំពោះនាង ជាពិសេសពីជើងទាំងគូ របស់​​នាង។ នាងបានត្អូញត្អែរថា៖ «ខ្ញុំមានសំណាងតិចណាស់ ដែលជើងខ្ញុំទាំងគូ អាចកម្រើកបានឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែយ៉ាង​ណា​ក៏ដោយ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើម ទទួលយក នូវអ្វីៗដែលបានកើតឡើងនេះ។ ខ្ញុំព្យាយាមសន្សំប្រាក់ ឲ្យបានច្រើនបន្ដិច ដើម្បី​អាច​ទិញ​រទេះរុញមួយ ដែលមានទម្ងន់ស្រាល។»។ ប្រាក់សន្សំទាំងនោះ បានមកពីបណ្ដាអ្នកជិតដិតទាំងអស់ ដែលតែង​នៅ​ស្ថិត​ជុំ​វិញ​នាង។ នាងបានថ្លែងថា៖ «ពួកគេទាំងនេះ ពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ហើយខ្ញុំពិតជាអាចសង្ឃឹម លើពួកគេបាន»៕